Dreamer'a, New York'a geri dönmeden önce onu bir kez daha görüp göremeyeceğimi sordum. Ertesi gün akşam için bana randevu verdi. Savoy'da buluşacaktık. Sonra sanki geçerken de bir görelim der gibi, Les Miserables (Sefiller) gösterisine iki bilet almamı istedi. Bu isteği beni şaşırtmıştı. Sabah bununla ilgileneceğime söz verdim.
En olağanüstü buluşmalarımızdan biri olacağına inandığım bu randevuya tam zamanında gittim. Savoy'un Thames lobisi o saatte çok kalabalıktı. Dreamer oradaydı; elindeki dumanı tüten çay fincanından bir yudum almak üzereydi. Önündeki küçük masa değişik pasta ve keklerle silme doluydu. Keklerin, pastaların ve gümüş servis takımlarının yer aldığı masa kusursuz görüntüsü ile tam da onun hoşlandığı biçimdeydi.
Görünüşe göre daha hiçbir şeye dokunmamıştı. Selamlaştık, yanına oturdum. İyi bir tavır ve gülen bir yüz ifades itakınmaya çalışsam da, içimde yenilmişliğin beni yakan ateşini hissediyordum. Buranın gösterişli atmosferi ve pek de net duyamadığım piyanodan yükselen müzikle sakinleşmeye çalıştım, ama diğerlerinden çok daha can sıkıcı, yinelenen bir düşünce canımı sıkmaya devam ediyordu. Yol boyunca zihnimi meşgul eden yüzlerce gerekçe, şimdi bir tufan gibi esmekte, gürlemekteydi. Çaresizlikten bunalmıştım. Dreamer'ın 'hayır' yanıtnın kabul etmeyen biri olduğunu çok iyi biliyordum ve bunun ona nasıl söyleyeceğimim bilememenin kararsızlığı, içimde dayanılmaz bir gerginliğe dönüşmüştü. Soğuk ve sakin sesi düşüncelerimin arasına girerek beni kendime getirdi.
Doğrudan, "O biletleri bulamadın!" dedi. Sesindeki haşin tonlama en korktuğum şeyin başıma geldiğini gösteriyordu; Dreamer bana verdiği görevi hayati bir mesele olarak görüyordu. Yaşadığım korku ve aşağılanmışlık hissi içimde öfkeye dönüşürken yüzümde ise, önüne geçemediğim küstahça bir ifade belirmişti.
Yapamayacağımı bildiği halde bana bu görevi neden vermişti?
... devam edecek
Not: Tanrılar Okulu'ndan yapılan alıntıdan uyarlanmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yorum yazın