Günce

Hatırlıyorum da; ilk evi aldığımda terk etmişti. "Sen artık evlen" dedi. "Evi de aldın." "Ben de bakıyorum zaten çevreme, ben de bulunca evlenicem." 

O zaman keşke almasaydım dedim, 
keşke biraz daha tek odaya tıkılı yaşasaydım. 
Öyle daha mutluydum sanki. 
Akşamları o gelecek. 
'Bugün ne yapıcaz acaba' heyecanı... 

'Onunla ne olursa yaparım zaten!' ler.

Bana boş gelen her şeyi yapmıştım eğlenerek onunlayken. 
Entelektüel olması gerekmedi hiç, 
yaş farkını kapatması için çabalaması gerekmedi. 
Kendini ifade ediş tarzı, hareketlerindeki doygunluk, 
aradaki boşlukları sürekli espriler yaparak kapatması...

Yapacak hiç bir şey bulamazsa iphone'unu çıkarıp bana yeni keşfettiği bi oyunu gösterirdi. Yada bugün borsada neler olup bitmiş, hangi ünlü yeni bir şarkı çıkarmış, hangi şarkılar artık demode olmuş, onlardan bahsederdi.

Erkeklerin çok kötü olduğu alışveriş konusunda bile iyiydi. Bu sene neler moda, nerede ucuz giyim kaliteli, şık modern bir bayan bugün ne giymeli... Her şey konusunda biraz fikri vardı, her zaman.

UYKUSUZLUK - 11 Nisan 2010

     Kendimi zorluyorum uyumak için ama  boşuna biliyorum.  Her gece olduğu gibi bu gece de kabul etmeyecek uyku beni sıcak kucağına. Ve bir yüzyıl daha dolanacağım çarşaflara rahatsız devinimlerle. 

     Bende unuttuğun lacivert bluzunun ruhuma ördüğü ince zırh işe yaramıyor artık gecenin soğuğuna karşı. Ve silikleşmesini yavaşlatmıyor anılarımızın. Kokunu yayamayacak kadar sayamadığım bir zaman boyunca tenini özlemiş olduğundandır belki.